KOLOROWA CEBULOWA

Wysmagana dzisiejszym mroźnym powietrzem zaczęłam marzyć o gorącej zupie cebulowej, która podczas zapiekania pod oprószoną serem bagietką nabiera iście atomowej mocy grzewczej.

Zabrawszy się za przygotowanie zupy, przeżyłam co prawda kryzys, obierając drugi kilogram cebuli, jednakże przepędziłam zniechęcenie, konstatując, że z niemałym pożytkiem dla siebie rozgrzewam się jeszcze przed jedzeniem… samymi czynnościami przygotowawczymi :)

Podczas monotonnego siekania napędzała mnie również pasja wynalazcza: postanowiłam bowiem przygotować dla odmiany moją zupę z wyłącznie czerwonej vel fioletowej cebuli (być może dlatego, że wobec dominacji śnieżnej bieli moja myśl próżniacza chętnie biegnie ku rozważaniom kolorystycznym?).

I choć pozostałam przy tradycyjnej formie zapiekania, a zupę doprawiłam sowicie i bardzo klasycznie tymiankiem, to śmiało mogę powiedzieć, że mój eksperyment (być może dzięki dodatkowi porto, które podkręciło karminowy kolor i słodko-ostry smak zupy?) dał baaaaaardzo satysfakcjonujące efekty…

ZUPA CEBULOWA Z CZERWONEJ CEBULI

(składniki na 6 porcji)

2kg czerwonej cebuli

½ pęczka tymianku

50 g masła

6 łyżek oliwy z oliwek

50 ml porto

2 łyżeczki świeżo mielonej soli morskiej

4 łyżeczki świeżo mielonego czarnego pieprzu

1,5 l bulionu warzywnego*

* dla wzmocnienia smaku cebuli zwiększyłam ilość selera w bulionie, do którego przygotowania użyłam:

1 średniej wielkości selera

3 dorodne pietruszki

5 średniej wielkości marchewek

1 duży por (zarówno biała, jak i zielona część)

8 ziaren ziela angielskiego

5 listków laurowych

1 ½ łyżeczki świeżo mielonej soli morskiej

chlust oliwy z oliwek

1,5 l wody

Do podania (na 1 porcję):

3 plasterki bagietki

garść świeżo utartego twardego, słodkawego sera (najlepszy będzie Gruyère, ale dobrze sprawdzi się też Bursztyn)

łyżka świeżo posiekanego, świeżego tymianku

Zagotowujemy wodę, zaprawioną oliwą, solą, zielem angielskim i listkami laurowymi, do wody dorzucamy obrane i pokrojone w grube kawałki warzywa, a całość gotujemy na małym ogniu, pod przykryciem, do miękkości warzyw i uzyskania esencjonalnego, aromatycznego bulionu (ok. 20- 25 minut).

Cebule obieramy i kroimy w cieniutkie półplasterki, a tymianek wiążemy białą nitką. (Białą i żadną inną!- bo to nie wygotowane sztuczne barwniki mają decydować o ekstrawagancji kolorystycznej naszej cebulowej!)

Podgrzewamy powoli, w dużym garnku o grubym dnie, oliwę i masło. Gdy masło się rozpuści, wrzucamy na rozgrzany tłuszcz pokrojone cebule, dokładnie mieszamy i dusimy przez 15-20 minut, do momentu, aż cebule zmiękną, zeszklą się i wypuszczą trochę soków.

Dosypujemy do uduszonych cebuli sól, mieszamy, dolewamy porto i ponownie mieszamy, a następnie pozostawiamy bez przykrycia do momentu odparowania zapachu alkoholu.

Następnie wkładamy do garnka związany pęczek tymianku, zalewamy całość przecedzonym przez gęste sito bulionem, zagotowujemy i gotujemy przez minimum 40 minut, doprawiając zupę tuż przed końcem gotowania świeżo mielonym pieprzem i wyławiając jednocześnie z zupy tymianek.

W międzyczasie rozgrzewamy piekarnik do 200°.

Ugotowaną zupę rozlewamy do żaroodpornych miseczek.

Każdą z porcji przykrywamy kromkami z bagietki, oprószamy świeżo tartym serem i zapiekamy przez ok. 10 minut, tak, aby nadać chrupkości pieczywu i rozpuścić oraz lekko zarumienić ser.

Zupę cebulową podajemy gorącą, tuż po zapieczeniu. Dla pełni frajdy posypujemy każdą porcję jeszcze odrobiną świeżo posiekanego tymianku.

***

Powoli duszona, a następnie długo gotowana cebula czyni zupę rozkosznie esencjonalną i nadaje jej bardzo wyrazisty, słodko-ostry smak.

Solidna ilość tymianku wzbogaca zupę cebulową o ziołowo-pieprzowy akcent, który doceniamy w pełni w zderzeniu z tłustą sytością słodkawej serowej kołderki.

Porto pełni w tym wariancie zupy cebulowej taką funkcję, jak skarmelizowany cukier w klasycznej recepturze: wyciąga kolor i podbija słodycz, a jednocześnie, dzięki masywnej wytrawności, podkręca rozgrzewający aromat świeżo mielonego pieprzu.

(Porto można od biedy zastąpić czerwonym winem, zadbawszy jednak o to, aby wybrać takie, które nie spartoli zupy zupełnie niepożądanymi, owocowymi nutami- a więc zwarte i ostre, optymalnie z lekko pieprzowym aromatem.)

Przykrycie zaś poszczególnych porcji zupy kilkoma mniejszymi kawałkami bagietki sprawia, że kilkakrotnie doświadczamy przyjemności przebijania poszczególnych fragmentów chrupkiej grzankowo-serowej skorupki i dłużej cieszymy się ekscytującą dzięki jędrnym paseczkom cebuli fakturą zupy, która w przypadku przykrycia całości jedną wielką pajdą niechybnie zamienia się w zapychającą chlebową breję.